Deze prachtige foto van Jolijn Lemstra inspireerde mij om te schrijven over ‘Samen zijn’. Onze voeten, zo synchroon, alsof ze met elkaar verbonden zijn.  Een mooie bijdrage aan de tentoonstelling Mantel der Liefde, waarin mantelzorg centraal staat.

De foto en mijn verhaal zijn tot 30 november 2019 te zien in het Museum Veenendaal, Kees Stipplein 76, Veenendaal.

 

Samen zijn

Lieve Floortje,
Samen stappen we door ons leven. Heel dicht bij elkaar, voetje voor
voetje. Behoedzaam til ik je uit je rolstoel en zorg dat je voeten goed
op de grond staan. Ik ga achter je staan, jij leunt tegen mij aan. Als
ik je loslaat zou je vallen, een wankel evenwicht door een wiebelige
balans. Ik overtuig mij ervan dat je goed staat en begin te zingen. Er
verschijnt een lach op je gezicht, nu weet ik dat je er klaar voor bent.

Op ‘Berend Botje’ zetten we de eerste stap. En op het ritme van altijd
dezelfde kinderliedje volgt stap twee. Voorzichtig, nooit te  enthousiast,

volg ik jouw tred. Want ineens sta je stil en struikel ik  bijna over je heen.

Even gaat er iets mis in je hoofd en ben je even van  de wereld.

Gelukkig blijf je min of meer staan en kunnen we na deze
korte onderbreking weer door. Jij kijkt om je heen en stuurt mij de kant
op die jij wilt. Een rondje door de kamer, richting de buitendeur naar
de tuinbank. Daar blijf je resoluut staan en maakt mij zonder woorden
duidelijk wat je wilt, even lekker chillen op mijn schoot. Ik zet je zo
neer dat je hoofd op mijn schouder rust. Je gezicht ontspant en je ogen
gaan dicht. Ik probeer zo te gaan zitten dat ik niet voel  hoe zwaar je
op mijn benen zit. Ik sla mijn armen om je heen en voel me diep
gelukkig.

Bijna twintig jaar loopt Floortje in hele kleine stapjes door haar 
leven. Zij is 24/7 afhankelijk van anderen, zij kan dus nooit alleen
zijn. Zij vind dat niet erg want die kleine stapjes brengen haar naar de
tuin. Waar zij, zittend op schoot laat zien hoe fijn het is om altijd
samen te kunnen zijn. Zo liefdevol dat ik de zwaarte van het altijd
samen moeten zijn, even niet meer als druk ervaar.

Tekst  Yolanda van Boven
Foto   Jolijn Lemstra Fotografie