In de zomer schreef ik een korte serie hoe Lieve Floortje samen met ons voorzichtig teruggaat naar het ‘oude normaal’, waarin corona eindelijk beheersbaar lijkt te worden. De rode draad in deze serie is de vraag;

‘Hoe normaal is het oude normaal, in een gezin waarin EMB de hoofdrol heeft?’

 Mei 2021, 1 van 5

Op weg naar het oude normaal word ik getackeld. Terwijl ik iets van de grond wil pakken, voel en hoor ik ‘krak.’

Floor en ik hebben de eerste vaccinatie gehad, de tweede staat gepland. In mijn hoofd wordt het langzaam rustiger en ik durf te geloven dat er na 14 maanden een einde lijkt te komen aan deze bizarre periode. Afstand houden, ook thuis waardoor de zorg voor Floortje grotendeels bij mij ligt. Uit angst creëerden we onze eigen strenge quarantaine regels en staan we al zo lang off-life.

Voorzichtig probeer ik rechter op te gaan staan. Ik slik mijn tranen in en forceer een lach op mijn gezicht. Floortje kijkt vooral naar het bakje chips dat voor haar klaar staat. Met een rug waar Eucalypta jaloers op zou zijn, begin ik Floor haar chipjes te geven. Eerst breken en dan steek ik ze stukje voor stukje in haar mond. Iedere beweging doet me pijn. Hoe moet dit nu verder?

Vier lange weken kan ik alleen maar naar Floortje kijken. Bij het idee iets met of voor haar te moeten doen, spannen mijn dwarse rugspieren zich nog harder aan. Maar zij heeft ieder moment zorg nodig. Daarom ben ik dankbaar met de dagbesteding en het PGB. Onze zorgverleners vliegen heel flexibel, op de meest onmogelijke momenten, in. Rob moet alle andere momenten opvangen. Hij kan dit er eigenlijk niet bij hebben, er zijn al zoveel ballen om in de lucht te houden.

Het is meteen weer duidelijk, ons leven voor corona is nooit normaal geweest. Terug naar ons oude normaal, waarin er altijd de angst is dat een van ons (tijdelijk) uitvalt.